หนึ่งปีผ่านไปอย่างรวดเร็ว ปีนี้สำหรับฉันเหมือนเป็นภาพเบลอ อะไรหลายๆ อย่างเกิดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว
ฉันเริ่มทำขนม มันเริ่มขึ้นตั้งแต่ที่พี่แนตกับแม่ซื้อเตาอบให้เป็นของขวัญวันเกิด ไมแ่น่ใจว่ามันเกี่ยวกับการเรียนเภสัชด้วยไหมที่ทำให้ฉันหลงใหลในการทำขนมทั้งๆ ที่เมื่อก่อนไม่เคยคิดจะแตะ
ฉันเลิกเขียนนิยาย ฉันยังคงเขียนบทความเล็กๆ น้อยๆ แต่ความวุ่นวายในชีวิตทำให้ฉันไม่มีเวลาแม้แต่จะเปิดหน้า word ขึ้นมา นั่นทำให้ในหัวของฉันมีพลอตนิยายตีกันเป็นล้านๆ เรื่อง
แปลกดีที่พอโตขึ้น ความรับผิดชอบของเราก็มากขึ้น มันไม่ใช่แค่ว่าเรียนๆ ให้จบๆ แต่มันเริ่มมีความกังวลเกี่ยวกับการทำงาน การหางาน การวางแผนอนาคต
ฉันยังคงใช้ชีวิตในแบบของฉัน
ดูหนังในโรงภาพยนต์อย่างน้อยเดือนละหนึ่งเรื่อง
แต่ชีวิตของฉันเปลี่ยนไปจากปีก่อน
อาจเป็นเพราะกลุ่มเพื่อนที่เปลี่ยนไป มันทำให้ฉันต้องโตขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ ฉันไม่แน่ใจว่าคิดไปเองหรือเปล่าแต่ความคิดของฉันสุขุมมากขึ้น เหมือนจะเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น
ฉันทำกิจกรรม
ใช่ อ่านไม่ผิดหรอก ฉันเริ่มทำกิจกรรมแล้ว มันบ้ามาก ฉันรู้ แต่ฉันก็ยังคงเลือกทำกิจกรรมอะไรก็ได้ที่ฉันอยากทำ
ฉันทำงาน APPS ที่จัดขึ้นที่ไทยเป็นครั้งที่สอง เป็น academic committee จริงๆ ฉันมีแผน ฉันตั้งใจจะไปแข่ง CE ในงาน IPSF แต่มันก็ล้มเหลวไม่เป็นท่าเพราะควาไม่กล้าตัดสินใจของฉัน ฉันก็แค่กลัวที่จะต้องไปไหนมาไหนคนเดียว แต่ฉันจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีก อย่างน้อยตอนนี้ฉันก็คิดแบบนั้น
ฉันช่วยงาน Open house ของคณะ ไม่หนักเท่าไหร่ถ้าเทียบกับการตั้งโจทย์ CE ที่งาน APPS
ฉันไปค่ายอาสา สิ่งแปลกใหม่สิ่งหนึ่งที่ทำในชีวิตปีที่ 21 ย่าง 22 ของฉัน มันเป็นความฝันฉันตั้งแต่เด็ก ค่ายนี่ไม่เหมือนที่คิดไว้ แต่ก็ไม่ได้แย่ ฉันสนุกกับมัน อย่างน้อยก็ได้ใช้ประโยชน์จากสิ่งที่เรียนมาบ้าง
ฉันไม่ค่อยได้อ่านหนังสือ
เหลือเชื่อใช่ไหมล่ะ แต่ตอนนี้ฉันเริ่มรักการดูหนังมากกว่าแล้ว เพราะฉันไม่ค่อยมีเวลาอ่านหนังสือเลย อย่างไรก็ตาม ฉันก็ยังหลงรักการซื้อหนังสือเหมือนเดิม ฉันชอบกลิ่นกระดาษ
มีหลายอย่างเกิดขึ้นในชีวิตของฉัน
ฉันลองเป็นผู้ประสานงานวิชา
ผู้ประสานโครงการเตรียมความพร้อม (ซึ่งปวดหัวอย่าบอกใคร และโครงการยังไม่จบด้วย แต่ฉันได้รับความช่วยเหลือจากเพื่อนๆ ซึ่งขอบคุณมากจริงๆ)
จริงๆ หน้าที่ผู้ประสานไม่ว่าจะประสานอะไรก็ตาม มันเหนื่อยกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะ ฉันได้เรียนรู้การทำงานกับผู้ใหญ่ เรียนรู้การวางตัวในเกมส์การเมือง แต่ก็ทำเอาเสียน้ำตาไปเยอะเหมือนกัน
ฉันไม่ค่อยได้กลับบ้าน
ไม่คิดหรอกว่ามันจะเกิดขึ้น แต่งานฉันยุ่งมากจริงๆ ไม่ยุ่งงานก็ยุ่งกิจกรรม
ฉันได้ B+ ตัวแรกในชีวิตมา ตอนแรกฉันคิดว่าตัวเองจะร้องไห้บ้านแตกเสียอีก แต่จริงๆ แล้วมันไม่ใช่เลย ฉันขำ ตลกดีเหมือนกัน
ฉันเจออาจารย์หลายท่านที่น่ารักกับฉันมาก มันทำให้ฉันเริ่มรักในที่ที่ฉันอยู่ รักในสิ่งที่ฉันเป็น และขอบคุณอะไรก็ตามในตัวฉันที่อาจารย์มองเห็นและคอยส่งเสริมฉัน (ซึ่งฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอาจารย์มองเห็นอะไร)
และสุดท้ายนี้
finally, I met him.
เราเจอกันในงาน APPS แล้วมันบ้ามากที่เรายังคุยกันอยู่
ใช่, ฉันคิดว่าฉันกำลังตกหลุมรัก
ไม่เคยคิดจะเอาตัวเองไปผูกกับใครหรอก เงื่อนไขฉันเยอะ
ฉันเหงา แต่ถ้าให้ผูกมัดตัวเองไว้กับใคร ฉันก็คงต้องคิดหนักหน่อย
ก็คงต้องเรียนรู้กันต่อไปเรื่อยๆ แล้วในที่สุด ฉันก็ได้แต่หวังว่าปีหน้าฉันจะได้เขียนถึงเขาอีก
:)
ขอบคุณปีนี้ที่สอนอะไรฉันหลายๆอย่าง
<3
ไม่ได้เป็นปีที่แย่ ถึงจะเป็นปีที่เหนื่อยที่สุดเท่าที่เคยเจอมา
แต่จริงๆ มันก็เป็นปีที่ฉันสนุกที่สุดเหมือนกัน :)
2018 goal
จริงๆ ฉันเขียน new year resolutions ไว้หลายอย่างมากในปีที่แล้ว ทำได้บ้างไม่ได้บ้าง
- drive a car (นี่เขียนมาทุกปีตั้งแต่อายุ 18 ตอนนี้ก็ยังขับรถไม่แข็งกับเขาสักที)
- do somethings to get out of comfort zone (ค่อนข้างกว้างแต่พอถึงเวลานั้นน่าจะรู้เอง)
- สอบความรู้สภาเภสัชให้ผ่าน (อันนี้ต้องผ่านนะ!)
- traveling to places I've never visit with friends
HersyP
31/12/17
ไม่มีความคิดเห็น: